Vandaag besluit ik om mijn eerste yoga sessie bij te wonen. Ik heb een groupon voor een week gratis lessen bij het Bhakti Centrum op loopafstand van mijn hotel. Dus na een ochtendwandeling in het vroege zonnetje kom ik in dit pand:

Het voelt vriendelijk aan en er wordt mantra muziek gedraaid op de achtergrond. Het valt me reuze mee, ik kan aardig meekomen met de les. En wat voelt het daarna heerlijk! Ik had me voor deze trip nog verdiept in de mogelijkheid van een massage tussendoor, maar schrok van de prijzen, tussen de 150 en 300 dollar voor een sessie! Nu, ik kan je verzekeren dat een yogales minstens zo verfrissend is!

Heerlijk ontspannen wip ik even langs het hotel om me om te kleden en dan langs Starbucks voor een ontbijt. Grappig, de klok van Union Square speelt het deuntje van de Big Ben.

Het is zalig weer, prima voor de tour die ik nu heb staan: een wandeling door SOHO, georganiseerd door het Merchant House Museum. We doen een rondje in de buurt het museum en krijgen een behoorlijk stuk geschiedenis opgedist. Jammer genoeg is zijn er veel wegwerkzaamheden, maar de tour is zeker boeiend en ik ben weer wat kennis over de achtergrond van New York City rijker.

Onder andere is de Astor Place Riot aan de orde gekomen. Eind 19e eeuw was de klasseverdeling hier behoorlijk prominent. Ruwweg had je de lower class, oftewel de hardwerkende immigranten die slechts met moeite rond konden komen; de middenklasse, meestal succesvolle handelaren, zoals ook de bewoner van het Merchant House; en de absolute elite. Millionairs a la Astor, o.a. rijk geworden van de handel in beverpelzen. De Astors woonden in de mooiste panden van de buurt, compleet met stromend water en een doortrekbaar toilet, destijds een enorme luxe: de apartementen van 'Le Grange Terrace', 9 stuks in totaal, telden maar liefst 26 kamers.

Astor had ook een theater laten bouwen, maar wel dan alleen voor de absolute elite. Voor de lower classes was er ook een theater (The Bowery Boys) en op een zeker moment werd daar MacBeth opgevoerd. Laat er nou juist op dat moment ook een voorstelling van MacBeth in het Astor Theatre zijn ... een voorstelling met een, jawel, heuse Britse acteur in de hoofdrol.

Het plebs vond dat belachelijk, pompeus en een reden om een rel te schoppen. Het schijnt de eerste inter-New Yorkse rel te zijn geweest, en meteen ook de rel met de meeste slachtoffers ooit .... en dat alles over een Britse Macbeth ....

Ik stel me zo voor dat er voorafgaand al het een en ander aan het broeien was ....

Overigens beleeft het Merchant House Museum momenteel moeilijke tijden .... het is een fragiel gebouw, dat aan de zijkanten al lang niet meer gestut wordt door andere panden, waar het wel op gebouwd is. Aan een kant staat nog wel een klein, garage-achtig pand, maar er is een boze developer die daar een modern hotel voorzien van een glazen facade neer wil zetten. De lui van het museum zijn bang dat al het bouwerk, met name het heien en dergelijke, een groot gevaar zal op leveren voor hun pand. Waarschijnlijk zullen ze tijdelijk de deuren moeten sluiten om alle inboedel veilig op te slaan ...

Trouwens, het schijnt redelijk uitzonderlijk dat een pand zowel vanwege de buitenkant, maar ook vanwege het interieur op de monumentenlijst van New York City staat. Ze zijn nu druk bezig met geld in te zamelen voor rechtzaken e.d., dus mocht je wat geld willen storten, het is zeker voor een goed doel!

Tegen de tijd dat de tour voorbij is, is het bijna tijd voor de tour binnenshuis. Die wil ik graag eens doen, maar ik besluit dat het weer er nu te mooi voor is ... en dus verruil ik mijn tijd voor 1,5 uur in de metro voor Jan-met-de-korte-achternaam .... en als je dat niet als een goede ruil vindt klinken, kan ik je alleen maar gelijk geven ....

Het plan was om naar Smorgasburg te gaan. En kom, laat ik vooraf even naar de TKTS booth in Brooklyn gaan voor een discount broadway kaartje voor vanavond ....

Nou, niet dus, de booth is op zondag gesloten ..... jammer! Strike One.

Okay, dan door naar Smorgasburg .... even puzzelen welke route het beste is .... om vervolgens in een subway te stappen die de andere kant op gaat .... Strike Two.

Terug dan maar weer. Ik weet eigenlijk niet precies waar de markt is, op mijn lijst staat alleen 'Bedford Ave' als eikpunt .... terwijl ik zo in de metro zit, krijg ik in de gaten dat Bedford een hele lange Avenue is en de tijd verstrijkt gestaag .... Strike Three ...

Ik besluit dat ik geen zin heb om loos rond te dwalen en dus tuf ik maar door naar Bryant Park, alwaar ik even lekker ga chillen met een pasta en het laatste middagzonnetje. Dan even via een paar van mijn favoriete winkels richting Times Square om te kijken wat ze daar in de verkoop hebben. Goh, geen enkele rij ... (gister was ik hier ook langsgekomen, en toen waren de rijen depressief lang!). Nu ja, ze hadden dan ook maar weinig in de aanbieding en er zat niets bij van mijn gading, dus ook dat heb ik laten schieten ...

Times Square is druk als altijd, met steeds meer van die creepy kostuumlui die je proberen te claimen voor een foto en vooral een tip. Met name de zogenaamde vrijheidsbeelden vind ik ronduit eng .... Er staan inmiddels her en der borden om de toeristen erop te wijzen dat een tip geheel vrijwillig is en welk nummer ze kunnen bellen in geval de engerds te agressief worden als ze te weinig fooi krijgen.

Ik mis helaas weer de Naked Cowboy, maar er staan wel een aantal mollige Naked Cowgirls, compleet met gitaar, maar spelen kunnen ze absoluut niet! Wat een afzetterij toch allemaal .... Een gek pakkie aan trekken of halfnaakt gaan staan en dan vinden dat je daar geld mee hoort te verdienen ....

Maar kom, als een show er niet in zit, ga ik naar de Chelsea Piers Golfclub. Die doen aan zondagavond specials, waarmee je 1 uur unlimited balletjes kunt slaan voor 25$. En dat vind ik een uitstekende deal, dus begeef ik me naar de subway van Times Square, waar blijkt dat mijn trein eigenlijk vanaf Port Authority vertrekt (dat heet ook nog halte TS). Dat vind ik altijd een beetje nepperij, je loopt ondergronds een stuk verder dan je bovengronds zou doen, omdat je eindeloos moet zigzaggen. Maar: in een van de lange gangen is er wel een schitterende expositie van foto's gemaakt met de Iphone 6 (ik word daar alweer hebberig van!)

Bij de golfclub blijkt een wachtrij te zijn, maar een half uurtje zitten in een tamelijk luxe wachtruimte is ook geen straf. Dan mag ik slaan, en dat doe ik, de ene curve bal na de ander. Kan me niet schelen, ik amuseer me uitstekend en heb ondertussen een schitterend uitzicht.

Hoewel het aardig fris wordt, sta je daar onder warme lampen, dus koud worden doe je zeker niet.

Ik rond deze sportieve dag af met een sprint om de bus te halen, die me pal voor het hotel afzet. En nu maar hopen dat ik morgen geen spierpijn krijg!!