Vandaag wordt ik bijtijds wakker, maar helaas moest ik wel meteen aan de slag .... met inpakken! Want mijn laatste dag hier is aangebroken. De planning voor vandaag heeft nogal wat wijzigingen ondergaan ... nog een yogales, een broadway show, naar Brooklyn Park ... ik kon maar niet beslissen.

Nou goed, voor de yogales ben ik te laat ... en verder laat ik het maar op me af komen. Het is echt heerlijk weer vandaag, de koude wind van gister is verdwenen als sneeuw voor de zon. Het is echt lente. Kom, ik ga eerst nog even wat rondwandelen in Chelsea. Ik loop heel 14 Street af naar het westen. Onderweg kom ik een grappige galerie tegen, die mijn aandacht trekt vanwege de Japanse naam en de Japanse meiden die net al giechelend naar buiten komen. Ja hoor, de galerie is open. Kom, ik loop gewoon naar binnen, waarom niet?

Er is momenteel een kleurige tentoonstelling over weven. Er komt meteen iemand op me toe gelopen om uit te leggen waar het allemaal over gaat. Een nieuwe weeftechniek, ontdekt/uitgevonden door een oude Japanse vrouw, die een fout had gemaakt en het effect leuk vond. En er mee verder is gegaan.

Voor ik het in de gaten heb, zeg ik: 'Hoezo nieuwe techniek? Het is gewoon weefwerk ....' Maar dat zag ik toch verkeerd. Ze legt me uit waarom, maar ik weet nog steeds niet wat er nou anders aan is ... veel franje, veel kleur. Best gezellig, met een mooi prijsje er aan, ook .... Een klein etuitje kost zo'n 70$

Of ik het ook even wil proberen? Er staat een opgetuigd weefgetouw waar een kleurige lap uit gebreid wordt. Die gaan ze aan het Hiroshima Peace Museum schenken. Ik laat het aan me voorbij gaan, maar aangezien ik ook in Hiroshima geweest ben en dat heel indrukwekkend vond, praten we daar nog even over verder.

Ik denk dat het weefwerk wel goed past bij alle andere, vaak kleurige dingen, die door vredelievende mensen geschonken wordt.

Ik loop door naar Chelsea Market, waar het gezellig druk is. Ik haal er meteen mijn lunch: een goedgevulde wittebonensoep met spinazie (ik verzin het echt niet) ... die ik in een speeltuintje om de hoek lekker rustig ga zitten opeten. Even later komen er twee kids, broertjes, duidelijk. De oudste gaat de jongste leren hoe hij als een aapje aan zo'n dwarsliggende ladder van de ene kant naar de andere moet slingeren. De jongste vindt het eerst veel te moeilijk, maar oudere broer blijft aansporen en uiteindelijk lukt het inderdaar. Ze zijn allebei zo trots als een pauw, vooral ook omdat ik het gezien heb. Heel stoer!

Kom, het is veel te mooi weer om een musical te doen, dus ik ga inderdaad naar Prospect Park, waar het Japanse kersenbloesemfeest gevierd wordt. Daar komen dan veel jongelui in prachtige kledij op af. En dus met de subway die kant op. Als ik weer boven de grond kom, blijkt het daar afgeladen te zijn .... iedereen blijft maar een zo'n beetje staan ... veel Japanners ook, misschien moeten die hier verzamelen van hun reisgids of zo? En dat daar, dat lijkt een rij .... staan die mensen voor het toilet te wachten? Ik niet, ik ben slim, ik duik even het Brooklyn Museum in, want ik heb de hal van de week gezien en die is groot en vrij toegankelijk en daar hebben ze vast een toilet. Ja hoor, ik hoef niet eens te wachten.

Enigszins triomfantelijk kom ik weer naar buiten. Nou even de ingang van het park zoeken. Waar was dat ook weer? Die kant toch op?

Verrek, krijg nou wat, die mensen staan allemaal in de rij voor het park!!?? Een GIGA lange, slingerende rij mensen .... hè? Moet je betalen dan voor de entree? ... vraag ik iemand uit de rij ... Ze weet het niet 'probably ...'

Ik kan me niet herinneren dat ik dat vorige keer heb moeten doen, toen kon ik gewoon naar binnen lopen, volgens mij ... Ik had hier zo'n 1,5 uur door willen brengen, maar dit ziet er uit als 1 uur in de rij staan .... daar pas ik toch echt voor. Zelfs het ijscokarretje heeft behoefte aan een nummersysteem .... *zucht* , dan maar retour Manhattan.

De Disney Store in. Ik wil best nog een paar leuke T shirts. En Bryant Park is ook geduldig, daar ga ik lekker in de zon zitten tot het tijd is om naar het hotel terug te lopen. Lopen, want ik wil onderweg nog even naar een jeans winkel, waar ik helaas dit keer niet kan slagen ....

en dan is het echt tijd voor de trip naar JFK ... en de vlucht naar huis ... die verloopt gelukkig probleemloos en voor ik het weet zit ik weer in mijn eigen flatje ... en is New York City weer even heel ver weg ....

Nog wat meer foto's hier