Bussen en Tours, gelukkig geen bustours ^_^

Weer lekker uitgerust ga ik vanmorgen op stap. Ik heb om 11 uur een afspraak voor een galerie-tour in Chelsea dus ik kan op mijn gemak die kant op lopen. Eerst even langs de groentemarkt op Union Square, om alle kleurige en geurige waar te bestuderen. Oh wacht, ik heb nog een groupon voor Jaffa Juice, en ik had gister gezien dat hier een winkel in de buurt zat .... Ja hoor, daar links een straat verderop .... jemig, er staat een giga rij die hoek om hoek doorloopt .... is Jaffa Juice zo populair?

Gelukkig nee, niet voor mijn winkel, dus ik ben snel aan de beurt en bestel ik heerlijke 'Peach Perfect', net zo lekker als die klonk.

Maar dan ben ik toch nieuwsgierig waar New Yorkers dan zo voor in grote getalen aanrukken? Het blijkt voor een 'promotional examn' te zijn, en wel van high school fashion industry ...

Tegen de tijd dat ik bij de Highline aankom, heb ik nog wel even en kan ik een stukje meepakken. New Yorkers klagen erover dat de Highline zo'n toeristenattractie is geworden dat zij er zelf niet meer van kunnen genieten. Ik vond dat altijd een beetje overdreven, maar vandaag moet ik toch toegeven dat ze wel een beetje gelijk hebben. Maar het is er toch mooi, en gezellig, vind ik ....

Om 11 uur heb ik een afspraak met Marc .... iemand die van kunst houdt en weliswaar niet zelf een galerie heeft, maar wel veel koopt en op internet weer verkoopt. Met zijn tours probeert hij mensen bewust te maken van de prachtige galeries in Chelsea, nu ze er nog zijn .... onder andere door de Highline en het grote publiek dat deze trekt, komen er steeds meer sjieke eetgelegenheden en zullen de huren van de panden weer zoveel stijgen dat huurders naar elders moeten trekken .....

We zijn zo'n 6 a 7 galeries binnengeweest, de een nog indrukwekkender dan de andere. Maar goed, daar had Marc ze dan ook op uitgekozen, natuurlijk. Hij had ook een leuke folder voor ons, waar alle galeries van Chelsea op staan aangegeven (Bri, ik heb er een extra voor je meegenomen!) en een lijst met wat hij aanraders vindt. Zo leuk allemaal. We liepen door straten die ik normaal gesproken geen moment de moeite waard zou achten, omdat ze er saai en industrieel uit zien .... maar die schijn bedriegt en achter elke deur lijkt wel een kleine galerie te huizen.

En Marc weet er veel over te vertellen. Leuk ook om de eigenaars te bestuderen, want het is natuurlijk artistiek volk en vooral de dames doen hun best er anders uit te zien dan anderen. Trouwens, je kunt altijd om de laatste press release vragen, daar staat dan meestal het een en ander uitgelegd over de huidige exhibitie. En ik heb me laten vertellen dat je best kunt onderhandelen over de prijs om er zo'n 10% vanaf te krijgen. (Maar dan nog kan ik de dingen die ik leuk vind zonder meer niet betalen ..... )

De namen van de galeries weet ik niet meer .... maar elk had een ander motief.

Dit is van een Nederlandse kunstenaar: doorzichtig acryl met olieverf

Of kunst van zout en beton

Oude kranten bewerkt met ontwikkelaar (je weet wel, van vroeger, toen je zelf nog foto's kon ontwikkelen)

En zo nog meer. De openingen van nieuwe exhibities is altijd op donderdagavond, maar dan moet je wel je weg banen tussen alle jonge kunstenaars ... artistieke jongelui die vooral voor de goedkope drankjes komen ... Misschien ga ik donderdagavond eens een kijkje nemen! Ik ben in ieder geval vast van plan zijn lijst met aanraders na te lopen, maar dan op een minder zonnige dag, want nu wil ik eigenlijk buiten blijven.

Ik wil nu naar het Museum of Reclaimed Urban Space, die hebben vanmiddag een Alphabet City Squats and Gardens Tour, oftewel een tour over kraakpanden en community gardens. Ruimte die letterlijk door bewoners is geclaimd. Dat is begonnen in de tijd dat Alphabet City (de straten heten Avenue A, Avenue B, etc) nog een echte aso-buurt was, vergeven van hoeren en drugsdealers en bendes. Zelfs nu schijn je niet echt verder dan Avenue C te moeten gaan, al vond ik het er best gemoedelijk uitzien, verderop ...

Het museum leek gesloten, wat jammer .... wel een heerlijk ruikende en goed bezochte ophaalpizzeria, waar ik een slice haal en die in de community garden aan de overkant lekker ga verorberen. Zit je zomaar in een alternatieve tuin (ik koos een hoekje met een Boeddha, een watertje en wat kunstig opgestapelde stenen) met kwetterende vogels, geurige bloemen en buurtbewoners die aan het wieden zijn. Echt weer heerlijk New Yorks.

De tuin blijkt trouwens bij het project te horen en gelukkig was het museum alleen gesloten geweest voor de lunch, of zo .... Met een gezellig clubje (2 Amerikaanse meiden, die een artikel voor discovery wilden schrijven over kraakpanden, 2 Canadese meiden en 1 jonge student uit Londen) werden we langs 2 andere tuinen geleid waar van alles gebeurde: compostering, kruiden- en groenteperkjes, speelruimte voor kinderen, er werd muziek gemaakt, getekend, ga maar door. Allemaal heel hippie-achtig, het voelde een beetje of je 50 jaar terug in de tijd ging. Maar wel supergezellig, zo'n alternatief zootje bij elkaar!

Wat helemaal leuk was, was dat we ook 2 kraakpanden van binnen gingen bekijken .... O ja, en ook kraakpanden die voor muziek of als kunstgalerie werden gebruikt. Een van de kraakpanden, een kliene 2-kamerruimte op 3 hoog, inclusief een lieve grijze kater die min of meer luistert naar de naam 'Monster', was een heerlijk overvol pand van een vrouw die daar inmiddels 35 jaar, en nu legaal, woont. Zij heeft ons haar verhaal verteld. Echt heel boeiend. Het andere pand was van onze toerleider, een man van zeker 35 jaar, die carriere maakt als milieu-activist. Hij heeft zo'n beetje eigenhandig heel New York op de fiets gekregen en is een beetje verbolgen dat de stad nu net doet alsof het een idee van de overheid was. Zijn woning was het tegenovergestelde .... heel strak, leeg, steriel. Geen daglicht, maar met allerlei zelfgeconstrueerde snufjes wel indrukwekkend ....

Al met al is het weer een boeiende dag geweest, vol met nieuwe ontdekkingen. De bus is daar een van. Die neem ik nu ook terug naar huis. De subway-lijnen lopen vooral van noord naar zuid, dus als je van oost naar west wilt, ben je op de bus aangewezen. En dat heeft zo zijn eigen charme, al moet je wel even doorkrijgen hoe het allemaal werkt.

Ziekenhuis en Lekker eten

Vandaag ben ik op tijd wakker, en dat komt niet slecht uit, want ik moet vroeg richting Ellis Island, alwaar ik een zogenaamde 'hart hat tour' ga doen. Dat houdt in: een tour waarbij je een bouvakkershelm moet dragen. En dat is zeker nodig, want we betreden een oud gedeelte waar regelmatig stukken van het plafond naar beneden vallen. Het oude pand was ooit een ziekenhuis. En niet eens zomaar een ziekenhuis, maar destijds het beste ziekenhuis van de VS, populair dus om 'stage' te lopen of de opleiding tot verpleegkundige te volgen. De verpleegkundigen, en ook sommige dokters, woonden trouwens in de verdiepingen boven het ziekenhuis gedeelte.

De tour was echt superboeiend. Voor mij als pleeg natuurlijk helemaal. Nadat het pand rond 1950 de deuren sloot, werd de boel de boel gelaten, de deuren werden niet eens op slot gedaan en naast het natuurlijke verval van tijd, waren er ook nog wel dagjestoeristen en hebberige mensen die spullen kwamen 'lenen'.

Het is nog maar tamelijk recent dat men besloot om het eiland te herstellen als monument (en toeristenattractie) en er moest een hoop werk verzet worden. De bedoeling is om alles zo origineel mogelijk te houden. Ze willen het ziekenhuis voorlopig in 'vervallen' staat laten zien, al is er wel behoorlijk opgeruimd.

Sandy heeft enorm veel schade aangericht. In het ziekenhuis zijn aardig wat oude spullen verwoest (al of niet tijdelijk, ik begreep dat ze elders hersteld worden, momenteel) en ook het immigratiegebouw is momenteel zo goed als leeg. Beneden stond er niets meer ten toon (hoewel er wel aan een nieuwe exhibitie gewerkt werd) en boven waren alleen de fotozalen open. Het meest interessante deel met alle persoonlijke verhalen en bezittingen was helemaal leeg en de ruimtes afgesloten. Allemaal nog een nasleep van Sandy.

Tours zoals ik die vandaag gedaan hebben zijn voor het museum een goede manier om wat kapitaal bij elkaar te krijgen om de boel weer op te knappen. Ik ben blij dat ik een kleine bijdrage heb kunnen leveren

Overigens is alleen het stukje eiland waar het immigratiegebouw staat origineel. De rest is man-made, ook wel 'landfill' genoemd. De grond die daar gestort is komt van Manhattan, van waar ze gegraven hebben voor de ondergrondse. Vond ik wel een grappig detail.

Na de tour had ik gezonde trek en besloot op het eiland te eten, want ik wilde de documentaire die daar draait nog een keer zien en die zou pas over een half uur getoond worden. Dus op naar het restaurant, alwaar ik om een 'grilled cheese sandwich' vroeg, oftewel een tosti. Ik kreeg een bolletje met gegrilde kip en kaas, samen met een zakje chips .... oh ... nou ja, vooruit dan maar. Er zat ook nog een gerecycled blaadje sla bij, maar daar heb ik me niet aan gewaagd ....

Na de documentaire was het tijd om naar Manhattan terug te keren. Ik heb even wat door Barnes and Nobles gestruind, ik dacht dat Kindle van hen was en wilde de prijs eens bekijken. Nou, zij doen dus niet aan Kindle, maar wel aan Samsung, en ik heb even kwijlend boven hun tablets en telefoons gestaan .... Maar ik heb nog niets gekocht. Wel onwijs leuke kaarten gezien, daar ga ik later nog even voor terug, het is hier om de hoek, tenslotte ...

Om 4 uur had ik wederom een afspraak met wat tripadvisor-gangers, dit keer voor een foodtour door Hell's kitchen, geleid door Ziggy, aka Barry. Een Russische, niet-praktiserende Jood, die via Israel in New York terecht is gekomen, door dappere beslissingen van zijn ouders. Hij doet die tours als hobby, gratis en tippen mag ook niet. Verder was er Lisa (de Nieuw-Zeelandse van gister) en later kwam Idrinkwater .... een Indiase jongen, wiens echte naam ik niet goed heb verstaan.

We hebben een paar heerlijke adresjes bezocht, overal een kleinigheid genuttigd tegen een zeer redelijke prijs ... eind van de tour was ik 20$ kwijt.

Stop 1: Little Kung Fu

Waar we heel aparte en zeer smakelijke dumplings hebben gegeten.

Stop 2: > >Gazala's , gerund door een jonge Oost-Europese vrouw die inmiddels haar tweede restaurant heeft geopend. Burekas met geitenkaas en spinazie, geserveerd met hummus en tabouli ... Super lekker!

Stop 3: Een bakker die helaas gesloten bleek voor een verbouwing. Jammer, want zijn broodjes schijnen heerlijk te zijn ....

Stop 4: Een Indiaas restaurant, ik ben helaas de naam vergeten, en ook de naam van onze snacks (een soort vuile oortjes, met een zeer pittige vulling van varkensvlees)> o ja: 'empenadas'. Het restaurant zat vol, dus namen we onze hapjes mee om in een parkje te nuttigen. Niet zo maar een parkje, nee, een community garden. Dat zijn kleine stukjes groen die door de buurtbewoners onderhouden worden en vaak alleen toegankelijk voor sleutelhouders. En laat Barry nou zo'n sleutelhouder zijn! Wat onwijs leuk!

Je vindt van alles in zo'n tuin: bloemen, maar ook kruidentuintjes, en in deze ook nog eens bijenkorven. De bijen zijn helaas nog niet teruggekeerd, ze weten niet waarom ....

Stop 5: The Press Lounge. Hier hebben we niets genuttigd, maar alleen van een superuitzicht genoten. Ik had er best wat willen drinken, maar dat hebben we niet gedaan. Het is best een chique pand, maar niemand kijkt op je neer als je in spijkerbroek komt.

Stop 6: Een nieuw pand, waarvan de begane grond gevuld is met eetstekjes van diverse (chique, lees: iets duurdere, maar niet heel veel duurdere) zaakjes. Ik meen dat dit het was, niet helemaal mijn stijl .... Hier hebben we ons toetje genuttigd in de vorm van een heerlijk ijsje: gezouten caramelsmaak. Daar had ik wel van gehoord, maar ik had het nog nooit geproefd ...... zaaalig!

Naast dat het lekker was, was het ook gezellig. Amerikanen hebben geen enkele moeite met een paar uur volkletsen. Idrinkwater was erbij gekomen op uitnodiging van Lisa, en Barry en hij hadden elkaar wel eens eerder getroffen. Maar ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat Barry op zijn minst gemengde gevoelens had bij deze extra gast, want de jongen had veel te vertellen en viel Barry continue in de reden. En die zat toch regelmatig erg donker voor zich uit te kijken ..... dat gaat geen vaste combi worden, die twee!

Ik had nog even het plan om een bezoekje aan Bryant Park te brengen, maar ik merkte al gauw dat ik dat niet ging halen .... en dus ging ik al om acht uur richting huis .... voor een vroege avond. Het was in meerdere opzichten weer een heerlijke dag!

Als je nog wat toelichting bij de foto's wil, moet je even hier kijken ...

Zon en Museum

Lekker geslapen en niet onchristelijk vroeg wakker, zo op deze eerste dag in New York. Ik hoef ook niet echt vroeg de deur uit, want ik heb pas om 12 uur een afspraak in Upper West met de mede-tripadvisorforum gangers. En dus neem ik even de tijd om mijn koffer uit te pakken en de kamer een beetje in te delen. Ik ben deze keer best licht op stap gegaan en toch ben ik al spullen kwijt voor ik ze net in de ladenkast heb ingeruimd .... *zucht*

Na een snel ontbijtje in het park aan de rand van Union Square pak ik de subway naar Bryant Park, om een kadootje te kopen voor de gids van straks en gelijk even lekker rondstruinen. Daarna geniet ik even in het park van een verse sinasappelsap en het zonnetje en de heerlijke hyacinten die royaal geurend in bloei staan. Ik zie ook een perkje vlijtige liesjes, maar die dienen vooral als voer voor de vele mussen. Die vallen er letterlijk op aan!

Dan besluit ik naar 72nd street te lopen .... Het is een prachtige dag vandaag. Langs gezellige etalages en fonteintjes kom ik bij Central Park. Het is er heerlijk .... de bloesems beginnen voorzichtig te ontknoppen en overal staan narcissen te pronken. Daar wordt iedereen vanzelf vrolijk van.

Oh, en ze zijn aan het honkballen. Wat leuk .... Maar moet ik er inmiddels de pas in zetten, anders kom ik te laat .... Zonde eigenlijk van deze zonnige dag om het museum in te duiken ... maar ja, het staat al.

We hebben in Alice's Teacup afgesproken en Susan is er al. We maken kennis, en aangezien ik weet dat zij ook een Mets fan is, hebben we het al gauw over honkbal. Gister was de thuiswedstrijd van de Mets gewijd aan de eerste zwarte Major Leagua speler Jackie Robinson. Die droeg rugnummer 42, een nummer dat nu nergens in de VS meer door een honkballer gedragen mag worden, behalve op zo'n dag als gister ..... toen hadden alle Mets spelers rugnummer 42 .... hetgeen nog moeilijk bleek voor de commentators, vooral als er tussendoor gewisseld werd ^_^

Ik droeg (als Mets fan, maar ik vind hun shirts niet zo leuk) mijn Yankee T-shirt, met het eveneens gereserveerde nummer 5 van Joe Dimaggio. Altijd goed voor leuke reacties van New Yorkers.

Zo ook vandaag in het AMNH. Een juffer die in de hal 'gems en edelstenen' de wacht hield, zei meteen dat ze vrolijk werd van mijn Yankee shirt .... en toen ze het rugnummer zag, ging ze helemaal uit haar dak. Bleek dat ze Dimaggio persoonlijk had gekend en zelfs vaak met hem had geflirt. Helaas is hij nooit voor haar gevallen, maar ze was wel op zijn begrafenis geweest.

En ze werd nog enthusiaster toen ze de verhalen van Susan hoorde. Die is een officiele gids in het AMNH en wist heel veel leuke achtergrond informatie te leveren. Kortom, haar dag was helemaal goed en ze keer al naar het moment uit waar zij die nieuwe kennis ook weer over kon dragen op andere bezoekers.

Al met al hebben we een gezellige en zeker ook leerzame middag gehad. Ik heb inmiddels een boel respect voor de mensen die zo'n museum opzetten en voor alle kunstenaars die zich op de tableaus hebben gestort. Echt prachtig!

Oh ja, en als afsluiter hebben we een tijdje in de tijdelijke vlindertuin doorgebracht. Kun je tussen de vladderende vlinders lopen in een tropische kas. Echt heel leuk. Als ze vliegen, lijken ze af en toe doorzichting, zo snel wapperen de vleugels. En met een beetje geluk landt er af en toe eentje op je arm. Sprookjesachtig ...

Laat in de middag werd het tijd om afscheid te nemen en ging ieder zijn eigen weg .... voor mij werd dat na wat overpeinzingen een snelle maaltijd bij Shake Shack, om de hoek van het museum. Lekker ..... Helaas had de juffer achter de kassa niet gehoord dat ik om 'cheese fries' had gevraagd en kreeg ik enkel fries .... nou ja, maar goed ook, want de lunch van vanmiddag was nogal zoet geweest, op zijn zachts gezegd ...

Onderweg naar mijn volgende bestemming stuit ik nog op een sportveldje waar gesoftbalt wordt, en ik blijf even staan kijken. Het ene team is duidelijk een sterker dan het andere, maar vooral de leuke mix van jong en oud, dun en dik, en het spelen voor de lol maakt het spel leuk om naar te kijken.

Ik had vanavond een reservering staan voor 'Sleep No More', een soort toneelstuk in een oud pand met diverse verdiepingen. Ieder krijgt een wit masker op, (er staan diverse mensen met een zwart masker, dat zijn een soort suppoosten voor het geval dat ...) terwijl de acteurs om je heen stil hun spel spelen, soms met wat zwijgende interactie met het publiek. Er mag door niemand gesproken worden, ook niet door de acteurs. Daardoor wordt hun spel aardig fysiek, heel apart. Maar toch, het is mijn eerste avond hier en eigenlijk merk ik dat ik niet in het spel op kan gaan. Het is zeker boeiend, maar voor mij onmogelijk om een verhaallijn te volgen, al krijg je wel een idee van wat er zich afspeelt. Je kunt ervoor kiezen om achter acteurs aan te hollen, maar dat ging dan steeds met een man of 20, dus dan haak ik al gauw af, is me te druk.

Uiteindelijk weet ik ook niet wat ik er nou van vinden moet. Het was zeker interessant .... maar toch niet boeiend genoeg om me wakker te houden en dus besloot ik maar naar het hotel terug te gaan. Om daar vervolgens moe, doch tevreden in slaap te vallen.

Meer foto's hier

New York City

Het is eindelijk weer zover, ik mag vandaag naar New York. Met Icelandair. Ik heb al online ingecheckt, maar helaas geen geprinte boarding card, en van Icelandair kun je ze ook niet bij de self service op Schiphol printen. Jammer, want het is de traagste incheck balie ooit. De rij was helemaal niet lang geweest, maar ik heb er wel lang gestaan ....

Door de douane, ik mag niet mijn 2 kleine pakjes Danone perenyoghurt meenemen, want stel je voor ... en even later zit ik bij de gate te wachten. Het boarden gaat ook al niet supersnel ... ik vraag me stiekem af hoe dat straks met het vliegen gaat?

Maar, ik word in het vliegtuig wel ge-upgrade naar Comfort Class, zodat 2 andere mensen naast elkaar kunnen zitten. Een daarvan is verlamd, en dan is het wel zo handig als de ander haar met dingen kan helpen. En zodoende heb ik super veel beenruimte en nog meer zitruimte, ik kan switchen tussen 4 stoelen.

De filmkeuze is: Book Thief, over een meisje in WWII. Heel indrukwekkend, kan ik echt iedereen aanraden.

En ook: Gravity. De grootste nonsens, maar wel vermakelijk. Natuurlijk haalt zo'n klein vliegtuigschermpje het niet bij een groot bioscoopscherm, maar ach, de tijd gaat er lekker snel mee.

De overstap in Reikyavik ging makkelijk, wel moet je je dwars door een tax free shop heen worstelen, heel eigenaardig. Kom, dan pak ik onderweg een paar klein eensloksflesjes rum mee, lekker ....

De immigration was weer een ramp. We hadden al een half uur op het tarmack staan wachten tot onze gate vrij kwam, waardoor een aantal vluchten net iets eerder dan wij waren binnengerold en dus toen wij eindelijk naar buiten mochten, stond er een rij van hier tot Tokyo ..... bijna letterlijk, want voor ons hadden ze een blik Japanners opengetrokken. Bijna 2 uur heeft het geduurd. Wel werden regelmatig excuses omgeroepen dat het zo lang duurde. En ook mijn persoonlijke douane beambte zei "sorry 'bout that" toen hij vernam hoe lang we al in de rij stonden.

Maar eindelijk was het moment daar en snoof ik de New Yorkse lucht op. Heerlijk met de subway naar mijn hotel, heerlijk door de zwoele zomeravond (het was warm geweest vandaag) en langs de drukbezette cafeetjes en restaurantjes hier rond Irving Place op naar het Seafarers. En ik ben prima tevreden. Het ziet er allemaal netjes, schoon en ruim uit. Kom maar op met de vakantie!